มีร้านเปิดใหม่ในหมู่บ้านซิลวาเนี่ยน ร้านนี้มีขนาดใหญ่และสวยงาม ผนังสีขาวสะอาดตา และหลังคาทรงแหลมสีชมพู เด็กๆ แอบมองทางหน้าต่างร้านเพื่อดูว่าร้านนี้ขายอะไร หลายคนคิดว่าเป็นร้านขายเครื่องประดับอย่างแน่นอน ทว่าวันหนึ่ง มีกลิ่นหอมหวลชวนน้ำลายไหลออกมาจากด้านในร้าน
“นี่คือร้านขายขนมเค้ก!”
ฟรียา เด็กหญิงชอคโกแลตแรบบิทร้องอย่างดีใจ
“ฮูเร!”
ราล์ฟ เด็กชายกระรอกวอลนัทดีใจ เด็กๆ ต่างมีความสุขมากกับร้านใหม่นี้

แม่ครัวอบขนมประจำร้านคือ เวโรนิก้า คุณแม่พูลเดิลทอย ชั้นวางขนมเค้กเต็มไปด้วยขนมสวยๆ ที่เวโรนิก้าเป็นคนทำ เธอพิถีพิถันในการเลือกส่วนผสมและการแต่งหน้าเค้ก เค้กของเธอจึงสวยงามดูราวกับตกแต่งด้วยอัญมณี
“ชั้นจะอบเค้กพิเศษเพื่อฉลองการเปิดร้านใหม่แห่งนี้”
เวโรนิก้าพูด
“พวกเธออยากจะร่วมทำเค้กด้วยมั๊ยจ๊ะ”
เด็กๆ ตื่นเต้นกันที่สุด
“พวกเราจะทำเค้กให้สวยที่สุด!” เด็กๆ ตอบรับ

แต่การตกแต่งเค้กก้อนนี้ซับซ้อนและยากเกินกว่าที่เด็กๆ จะทำได้ ทำให้พวกเขารู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก
“ไม่ต้องเสียใจกันจ้ะ”
เวโรนิก้ายิ้มและบอกกับเด็กๆ ว่า
“ชั้นอยากได้ความเห็นจากพวกเธอมากกว่า ชั้นจะทำเค้กที่เวลาคนมองดูแล้วนึกถึงหมู่บ้านซิลวาเนี่ยน พวกเธอรู้ไหมว่าสถานที่ที่สวยที่สุดของหมู่บ้านอยู่ที่ไหน?”
“รู้ครับ/ค่ะ!” เด็กๆ ตอบอย่างยินดี
“ตามพวกเรามาเลย!”

เด็กๆ พาเวโรนิก้าไปที่สวนดอกไม้ สวนผลไม้ ภูเขาลูกโอ๊ค และแม่น้ำฮัมมิ่ง แล้วพวกเขาก็เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับสถานที่เหล่านี้ให้เธอฟัง
“ในฤดูใบไม้ผลิ ฟรียาซื้อดอกไม้จากตลาดแห่งนี้ให้ผม”
ปิแอร์ เด็กชายหมีเล่าถึงสวนดอกไม้
“ปิแอร์รู้ดีที่สุดว่าจะซื้อผลไม้จากที่ไหน”
ราล์ฟเล่าในขณะที่อยู่ที่สวนผลไม้ ส่วนที่แม่น้ำฮ้มมิ่ง ฟรียาเล่าว่า
“แม่น้ำไหลผ่านหมู่บ้านและตัดออกไปสู่ป่า”

“ขอบคุณทุกๆ คนมากจ้ะ!”
เวโรนิก้ากล่าวกับเด็กๆ เมื่อกลับมาถึงร้าน
“พวกเธอให้ความคิดดีๆ กับชั้นหลายเรื่อง”
เธอรีบเข้าครัวและเริ่มอบขนม เด็กๆ รออย่างตื่นเต้นนอกร้าน พวกเขาแทบอดใจรอชมผลงานของเวโรนิก้าไม่ไหว
“ชั้นสงสัยจังว่าเธอจะทำเค้กแบบไหน?”
ฟรียาพูด
“ชั้นว่าเค้กสตอเบอร์รี่” ปิแอร์ตอบ
“ชั้นหวังว่าจะเป็นเค้กส้ม” ราล์ฟพูด

ในที่สุด ขนมเค้กเพื่อการเฉลิมฉลองของเวโรนิก้าก็อบเสร็จ
“ขอเชิญชมได้!”
เวโรนิก้านำเค้กออกมาโชว์ มันเป็นขนมเค้กสามชั้น ตกแต่งด้วยสตอเบอร์รี่ ส้ม บลูเบอร์รี่ และวิปครีมพองฟู!
“พวกเธอเล่าให้ฟังถึงสิ่งต่างๆ ในหมู่บ้านที่ทำให้พวกเธอมีความสุข ชั้นจึงนำทุกอย่างมารวมกันไว้ในเค้กก้อนนี้”
เวโรนิก้าอธิบาย

“ชั้นจะอบขนมเค้กแบบนี้ทุกๆ วัน และวางไว้ในตู้โชว์”
เธอเสริม เด็กๆ ต่างยินดีกับความคิดนี้
“พวกเราจะมาชิมขนมเค้กทุกวันเลย!”
เด็กๆ กล่าว ในขณะที่เวโรนิก้ามองเด็กๆ เลือกทานขนมเค้กส่วนต่างๆ เธอก็มีความคิดดีๆ เกี่ยวกับเค้กชิ้นใหม่ เธอตรงเข้าครัวและอบขนมทันที เด็กๆ แทบอดใจรอชมผลงานชิ้นใหม่ไม่ไหวอีกเช่นเคย

จบ