ฟรียา เด็กหญิงชอคโกแลตแรบบิทได้รับรางวัลชนะเลิศในการแข่งขันศิลปะประจำหมู่บ้านซิลวาเนี่ยน
“ยินดีด้วยนะ ฟรียา!” ราล์ฟ เด็กชายกระรอกวอลนัทพูด
เขายินดีไปกับฟรียา แล้วเขาก็เกิดความคิดดีๆ ขึ้นมา
“ ชั้นรู้แล้ว! ”เขาพูด
“ มาจัดงานเลี้ยงฉลองที่บ้านของชั้นดีกว่า! ”

ฟรียา เป็นคนที่สร้างความบันเทิงให้กับเพื่อนๆ ได้ดีมาก และเธอมักจัดงานปาร์ตี้ที่สุดยอดให้กับเพื่อนๆ เสมอ
ราล์ฟจึงต้องการให้งานเลี้ยงเป็นเสมือนคำขอบคุณให้กับเธอด้วย เขาตัดสินใจจัดงานครั้งนี้ให้แตกต่างออกไป และจะจัดสิ่งต่างๆ ไว้รอบบ้าน โดยคิดว่าเธอจะต้องชอบแน่ๆ

พ่อของราล์ฟมีชื่อเสียงในฐานะนักประดิษฐ์ประจำหมู่บ้าน เขามักจะคิดค้นเครื่องมือและอุปกรณ์ใหม่ๆ ที่คนในหมู่บ้านชื่นชอบราล์ฟต้องการเป็นแบบพ่อของเขา ซึ่งเขาตั้งจะจะทำให้ฟรียาประทับใจ
เพื่อนๆ ต่างก็เห็นว่านี่เป็นความคิดที่ดี
“ เมื่อฟรียาเดินเข้ามา เราจะจัดให้มีแสงสว่างสองไปที่เธอ ”ราล์ฟพูด
“ มันจะดีมากเลย ถ้ามีกลีบดอกไม้ร่วงลงมาที่เธอราวกับสายฝน ”ทิฟฟานี่ เด็กหญิงซิลค์แคทเสนอ

“ ถ้าจานใส่เค้กบนโต๊ะสามารถเลื่อนมาตรงหน้าเธอได้จะดีไหม? ”
โอลิเวอร์ เด็กชายมิลค์แรบบิทเสนอ แล้วเด็กๆ ต่างก็ช่วยกันเสนอความคิดในการจัดงาน

จากนั้นเด็กๆ ก็แยกย้ายกันไปทำงาน ขนย้ายเฟอร์นิเจอร์ และจัดเตรียมสิ่งต่างๆ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก็ถึงเวลาซ้อม แต่ว่า...

“เริ่มต้น เมื่อฟรียามาถึงจะมีแสงไฟส่องมาที่เธอ”
ทิฟฟานี่พูด ทว่าเมื่อเธอเปิดประตูกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พวกเด็กๆ รอให้กลีบดอกไม้ค่อยๆ ร่วงลงมาจากเพดาน แต่ดอกไม้กลับถล่มลงมาใส่หัวของเด็กๆ จนมองไม่เห็นอะไรเลย
จานที่อยู่บนโต๊ะจะต้องเลื่อนมาอย่างช้าๆ ค่อยๆ นำขนมเค้กออกมา แต่ปรากฎว่าจานเลื่อนมาอย่างรวดเร็วทำให้เค้กพุ่งออกมา เลยทำให้รีเบคคา เด็กหญิงมิลค์แรบบิทเปรอะไปด้วยครีมทั้งตัว

แล้วจู่ๆ ไฟก็สว่างขึ้นที่มุมห้อง เผยให้เห็นไพน์ เด็กชายหมีกำลังยัดลูกกว่าเข้าปาก
“ไม่มีอะไรสำเร็จสักอย่าง!” ราล์ฟโอดครวญ ทุกคนต่างรู้สึกผิดหวัง

ฟรียาแวะมาเยี่ยม
“ชั้นได้ยินว่าเพื่อนๆ กำลังเตรียมพร้อมสำหรับงานเลี้ยง” เธอพูด
“ มีอะไรให้ชั้นช่วยไหม? ”
แต่ว่านี่คืองานเลี้ยงเซอร์ไพรส์สำหรับเธอ
“ ไม่ ไม่เป็นไร พวกเราทำได้! ”ราล์ฟพูดอย่างรวดเร็ว
“ แต่พวกเธออยู่ที่นี่กันหมด และกำลังช่วย... ”
“ พวกเราทั้งหมดช่วยกันจัดงานเองได้ ”
“ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้ว ”
ฟรียาพูดแล้วหันหลังกลับ เธอดูโดดเดี่ยวในขณะที่เดินกลับไป

“โอ้ ชั้นไม่น่าพูดแบบนั้นเลย” ราล์ฟคิด

“ฟรียาต้องคิดว่าเธอถูกทอดทิ้งแน่ๆ และเธออาจไม่อยากมางานเลี้ยงก็เป็นได้ ชั้นจะทำอย่างไรให้เธอมีความสุข?”
ราล์ฟคิดหนัก แล้วในที่สุดเขาก็คิดออก เขาขอให้เพื่อนๆ มาช่วยกันและให้นำตะเกียงมากจากทั่วทั้งหมู่บ้าน

ถึงเวลาเริ่มงานเลี้ยงในตอนเย็นก็เป็นอย่างที่ราล์ฟคาดไว้ ฟรียาไม่อยากมาร่วมงาน
ทิฟฟานี่จึงมาตามฟรียาที่บ้าน เมื่อฟรียาเปิดประตู เธอก็ต้องรู้สึกประหลาดใจ จากหน้าบ้านของเธอไปตามถนน มีตะเกียงส่องแสงวอมแวมวางอยู่ตลอดทาง ราล์ฟและเพื่อนๆ ได้วางตะเกียงที่รวบรวมมาจากทั่วหมู่บ้านเป็นแนวไปตามถนน

“สวยมากเลย!”
ฟรียาและทิฟฟานี่เดินตามแนวตะเกียงไปจนถึงบ้านอันสว่างไสวของราล์ฟ
“ชั้นไม่เคยเดินไปตามทางที่สวยงามแบบนี้มาก่อนเลย” ฟรียาพูดอย่างมีความสุข

แต่ยังไม่จบแค่นั้น
ทันที่ที่ฟรียาเปิดประตู ไฟก็ดับลงเหลือแต่ความมีด ไม่กี่วินาทีไฟก็สว่างขึ้นและสาดแสงไปที่ฟรียา
“ยินดีที่ได้รับรางวัลชนะเลิศในงานแสดงศิลปะ!” ทุกคนตะโกนอย่างพร้อมเพรียงกัน ทำให้ฟรียาแปลกใจมาก
ไฟสว่างขึ้นทั้งห้อง แล้วกลีบดอกไม้ก็ค่อยๆ โปรยปรายลงมา
ที่ระเบียงด้านบน เพื่อนๆ ของเธอต่างยิ้มและโบกมือให้
จานบนโต๊ะค่อยๆ เลื่อนมา บนจานมีเค้กก้อนใหญ่ซึ่งมีรูปฟรียาอยู่บนขนมเค้ก คราวนี้สิ่งต่างๆ ที่ราล์ฟและเพื่อนๆ เตรียมไว้สำเร็จอย่างสวยงาม

“ชั้นเสียใจกับเรื่องเมื่อวันก่อนนะ” ราล์ฟพูดกับฟรียา
“เราอยากเตรียมทุกอย่างให้พร้อมโดยเธอไม่รู้ตัว”ฟรียารู้สึกซาบซึ้ง
“มันมหัศจรรย์มาก!”ฟรียาพูด
“ขอบคุณมากทุกคน!”
แล้วงานเลี้ยงก็เริ่มต้นที่บ้านซิตี้เฮ้าส์พร้อมไฟสว่างไสว

จบ