วันหนึ่ง ครอบครัวชอคโกแลตแรบบิทไปขับรถท่องเที่ยวกัน พวกเขารักประวัติศาสตร์และตำนานของหมู่บ้านซิลวาเนี่ยน
พวกเขาไปยังทุกที่ที่มีเรื่องราวน่าสนใจรอบๆ หมู่บ้าน
พวกเขาไปยังทุกที่ที่มีเรื่องราวน่าสนใจรอบๆ หมู่บ้าน ฟรียา เด็กหญิงชอคโกแลตแรบบิท และโคโค่ เด็กชายชอคโกแลตแรบบิทสนุกสนานไปกับสถานที่ต่างๆ เช่น บ่อน้ำนางฟ้า หรือป่าเสียงสะท้อน
“ว้าว! เธอคิดว่าเราจะเจอนางฟ้าที่นี่ไหม?”
“ลองหาต้นไม้ที่เมื่อเราเคาะลำต้นแล้ว จะส่งเสียงสะท้อนกลับมากันเถอะ”

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เด็กๆ ได้ฟังเรื่องของสวนดอกไม้จากเทรี่ คุณแม่ชอคโกแลตแรบบิท
“มีเรื่องเล่ากันว่า ในหมู่บ้านซิลวาเนี่ยนจะมีดอกไม้ประจำเดือนเกิดของเด็กๆ ซึ่งดอกไม้นี้จะนำความสุขมาให้ ดังนั้น เด็กเกิดใหม่ทุกคนในหมู่บ้านจะได้รับช่อดอกไม้ประจำเดือนเกิดจากพวกเรา”
ครอบครัวชอคโกแลตแรบบิทได้แวะที่อนุสรณ์บ้านท่อนซุงเป็นจุดหมายสุดท้าย บ้านหลังนี้เป็นตึกหลังแรกที่สร้างขึ้นในหมู่บ้าน ภายในมีเครื่องมือและเฟอร์นิเจอร์ที่ถูกเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี

ในขณะที่เฟรเซอร์และคนอื่นๆ ชมวิวอยู่ด้านนอก ฟรียาและโคโค่ได้ปีนขึ้นไปบนห้องใต้หลังคา
“ชั้นสงสัยจังเลยว่าเด็กๆ ในสมัยก่อนจะเล่นซ่อนหาบนห้องใต้หลังคานี้รึเปล่า”โคโค่พูด
พวกเขาเหลือบไปเห็นชื่อซึ่งสลักไว้บนผนังที่มุมห้องด้านหนึ่ง

“ ชั้นคิดว่าเด็กในสมัยโบราณชอบเขียนบนผนังห้องเหมือนกัน”ฟรียาพูด
ฟรียาและโคโค่จึงนึกสนุก สลักชื่อตนเองลงบนผนังเช่นกัน พวกเขาคิดเพียงว่านี่เป็นเรื่องขบขัน แต่ทว่า...

“เมื่อวานนี้พวกเราไปขับรถเล่นและแวะที่พิพิธภัณฑ์” ฟรียาบอกเพื่อนๆ
ที่โรงเรียนในวันรุ่งขึ้น แอนโดรเมดา เด็กหญิงหมีเล่าให้ฟรียาฟังว่า

“มีเรื่องสำคัญซึ่งเล่ากันมาว่า ผู้คนที่สร้างบ้านหลังนั้นได้สลักชื่อของตนเองบนผนังในห้องใต้หลังคา” เมื่อได้ยินดังนั้น ฟรียาและโคโค่จึงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก!

พวกเขาไม่มีสมาธิจะเรียนหนังสือหรือทำสิ่งใดๆ
และวิตกกังวลตลอดทั้งวันที่โรงเรียน จนแม้เมื่อกลับบ้าน
“เราได้ทำลายสิ่งที่สำคัญเสียแล้ว”

“ลูกทั้งสองดูไม่สดชื่นเลย” คุณพ่อคุณแม่ทัก
“มีอะไรผิดปกติรีเปล่าจ๊ะ?”
ทว่าเด็กทั้งสองไม่กล้าพอที่จะบอกคุณพ่อคุณแม่ พวกเขาไม่อยากออกไปเล่นกับเพื่อนๆ หลังจากนั้นก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง อยู่ๆ คุณพ่อคุณแม่ก็ชวน
“ไปชับรถเล่นกัน ”

หลังจากได้เห็นสถานที่ในหมู่บ้านที่พวกเขารัก เด็กๆ ก็คิดถึงเพื่อนๆ แล้วจึงค่อยๆ คิดจะบอกความจริงกับคุณพ่อคุณแม่
“ คุณพ่อ...คุณแม่.. ”
จากนั้น เรื่องราวที่พวกเขาไปสลักชื่อบนผนังอนุสรณ์บ้านท่อนซุงก็หลั่งไหลออกมาจากปาก

คุณพ่อตั้งใจฟังอยู่เงียบๆ
“เอาล่ะ”คุณพ่อพูดอย่างอ่อนโยน
“เราจะไปบ้านของนายกเทศมนตรีเพื่อขอโทษในสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยกัน”
คุณแม่เห็นด้วยกับคุณพ่อ
“ขอบคุณครับคุณพ่อ ขอบคุณค่ะคุณแม่ ”
ในที่สุดฟรียาและโคโค่ก็ยิ้มออกมาได้ รถของพวกเขาจึงมุ่งหน้าไปยังบ้านพักของนายกเทศมนตรี
อย่างไรก็ดี เด็กๆ ยังคงรู้สึกประหม่าที่จะต้องบอกความจริงกับนายกเทศมนตรี

ฟรียาและโคโค่แทบจะร้องไห้ เมื่อมาถึงบ้านของครอบครัวหมี
“พวกเราขอโทษค่ะ/ครับ มิสเตอร์แพทริค!”
“ที่อนุสรณ์บ้านท่อนซุง เรา...”
แล้วเด็กๆ ก็เล่าเรื่องราวทั้งหมด
เมื่อฟังจบ แพทริค คุณพ่อหมีคำรามด้วยเสียงหัวเราะ
“ ชั้นขอโทษที่หัวเราะเสียงดังไปหน่อย ”เขาอธิบาย

“ดีมากที่พวกเธอออกมายอมรับและเล่าให้ชั้นฟัง แต่พวกเธอไม่ต้องกังวลไปหรอก บ้านหลังนั้นไม่ใช่สิ่งก่อสร้างที่สำคัญนัก ชั้นจะบอกพวกเธอตรงๆ ตอนชั้นเป็นเด็ก ชั้นก็เคยสลักชื่อตัวเองบนผนังนั้นเหมือนกัน แล้วชั้นก็แต่งเรื่องขึ้นเพื่อเล่าให้ลูกๆ ฟัง และนี่ทำให้เราทั้งคู่เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกันทำความผิดแล้วนะ ดังนั้น ขอให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราดีกว่า”

“อะไรนะ?! เป็นเรื่องจริงหรือ?”
ครอบครัวชอคโกแลตแรบบิทจึงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความโล่งอก

“ชั้นไม่อยากให้พวกเธอต้องพบกับปัญหาอีก” แพทริคพูด
“เราจะไม่ทำอีก” เด็กๆ พูดพร้อมกันอย่างเชื่อฟัง
เด็กๆ รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่พวกเขาทำลงไป แต่ก็แอบดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของความลับประจำหมู่บ้านซิลวาเนียน

จบ