De kinderen in het dorp gingen op schoolreisje! Hun leraar leidde hen de heuvel op, waar ze de zee konden zien.
Freya het chocoladekonijnmeisje en Coco het chocoladekonijnjongen konden niet stoppen met het bewonderen van de grote, blauwe zee.
Toen ze thuiskwamen, keken ze naar het schilderij van hun familie van de zee.
“Zou het niet geweldig zijn als we daar als gezin weer naartoe zouden kunnen gaan?” zei Coco.
“Ik denk niet dat we dat kunnen,” antwoordde Freya. “Het is te ver voor de baby’s om te lopen.”
“Dat kunnen wij wel aan!” hun vader kwam tussenbeide. Hij had hun gesprek gehoord. “Laten we zondag gaan!”
Freya was daar niet zo zeker van. Zouden haar ouders de baby's echt zo ver kunnen dragen? Ze maakte zich nog meer zorgen toen ze haar moeder hoorde zeggen: ‘We moeten ervoor zorgen dat we een grote lunch en voldoende snacks meenemen.’
Al snel was het de grote dag. De familie had zoveel ingepakt dat Freya zich niet kon voorstellen hoe ze dat de hele weg naar boven konden dragen.
Precies op dat moment hoorde Freya een "piep!" Het was haar vader die een grote picknickwagen bestuurde!
De bus was gewoon enorm - de hele familie en hun bagage pasten er precies in. Freya en haar broers en zussen konden hun ogen er niet vanaf houden.
Niet lang daarna was alles ingepakt.
"Iedereen instappen!" riep de vader van de kinderen. "Het is tijd om te gaan!"
En daar gingen ze, zoevend door het bos en de bergen.
"Ooh!" riepen de kinderen. "Het gaat zo snel!"
De baby's zwaaiden door het raam. Ze hadden de tijd van hun leven!
Eindelijk kwam de familie aan op de top van de heuvel.
"De zee!" riepen de kinderen. Ze sprongen uit het busje en haastten zich om naar de grote, blauwe zee te kijken.
Zelfs de drieling in hun kinderwagen genoot van de heerlijke zeebries.
"Tijd voor de lunch!" riep de vader van de kinderen.
En met een paar snelle bewegingen had hij de stoelen van het busje omgetoverd tot een tafel en stoelen voor een picknick!
De kinderen hielpen allemaal met het klaarzetten van het eten en begonnen toen vrolijk te eten.
Toen het gezin die avond naar huis reed, dommelden de baby's op de achterbank in, moe na al het plezier dat ze hadden gehad.
Freya keek blij uit het raam en was dolblij toen ze een prachtige zonsondergang zag. Het was het perfecte einde van een perfecte dag.
"Nou, dat was een leuk uitstapje, hè?" zei de vader van de kinderen blij.
"We moeten binnenkort weer eens ergens heen met het busje," beaamde hun moeder.
Freya en Coco grijnsden naar elkaar. Ze konden niet wachten om te zien waar de familie de volgende keer naartoe zou gaan!
Einde
LET OP 