Allie en Kaya, de Fennec baby tweeling, konden al goed rechtop zitten.
"Tijd om kinderstoelen voor ze te maken!" zeiden hun vader Ronald en hun moeder Sharon.
Dit was een spannend project voor hen-Ronald was een zandkunstenaar en Sharon een schrijfster van prentenboeken, en ze vonden het allebei geweldig om ideeën te bedenken voor dingen die ze met hun handen konden maken.
"Allie moet zich erg op zijn gemak voelen," zei Ronald. "Hij neemt altijd zijn tijd, dus het duurt even voordat hij zijn maaltijden op heeft."
"Kaya kijkt graag naar de sterren," voegde Sharon eraan toe. "Dus laten we haar een kinderstoel met nachtdesign geven."
Ze gingen aan de slag en al snel hadden ze twee prachtige kinderstoelen.
"Etenstijd!" riep Sharon die avond.
Ze zette Allie in zijn nieuwe kinderstoel. Allie bracht zoveel tijd door met rondkijken dat hij er nog langer over deed dan normaal om zijn eten op te eten.
Ondertussen probeerde Ronald Kaya in haar kinderstoel bij het raam te zetten zodat ze de sterren kon zien, maar het was te donker en Kaya was bang.
"Het lijkt erop dat deze kinderstoelen niet goed waren," zei Ronald.
"We moeten andere maken," vond Sharon ook. "Maar wat voor kinderstoelen zullen ze leuk vinden?"
Ronald en Sharon begrepen niet wat er mis was gegaan.
Maar de volgende dag vonden ze het antwoord.
Ze hadden toevallig de twee kinderstoelen naast elkaar gezet, zodat Allie en Kaya naast elkaar zaten. De tweeling keek elkaar aan en glimlachte. Allie at zijn ontbijt veel liever nu zijn zus er was.
Die avond zetten Ronald en Sharon de twee kinderstoelen naast elkaar bij het raam. Kaya was niet bang in het donker met haar broer erbij en zat daar een hele tijd de sterren te bewonderen.
"Ze zijn graag samen," zei Ronald. "Dat hadden we moeten onthouden."
"Ze zijn ook graag bij ons," voegde Sharon eraan toe. "Telkens als we de kamer verlaten, beginnen ze te huilen. Ze willen de hele tijd bij ons zijn."
Ronald en Sharon bedachten iets anders dat ze konden maken voor Allie en Kaya om in te zitten. Maar ze hadden hulp nodig.
Ze gingen naar Vincent de Husky vader, die auto-ontwerper was.
"Laat dat maar aan mij over!" zei Vincent glimlachend. "Ik maak precies wat je nodig hebt!"
Vincent was al snel klaar. "Dit is voor jullie," zeiden Ronald en Sharon tegen de tweeling. Het was een tweeling kinderwagen met lieve kleine fennec oortjes.
Allie en Kaya waren er dol op. Elke dag zaten ze erin terwijl hun ouders met hen gingen wandelen, Sharon hen een prentenboek voorlas of Ronald vlakbij aan zijn zandkunst werkte.
Al snel werd de kinderwagen zo'n speciaal onderdeel van het huis dat het voelde alsof ze hem altijd al hadden gehad.
Einde
LET OP 