Μια μέρα, τα παιδιά έκαναν μια συναυλία και έπαιξαν μουσική για τα μωρά στο νηπιαγωγείο.
Η Φρέγια, το κοριτσάκι Σοκολατένιο Κουνελάκι, έπαιζε βιολί και η Τίφανι, το κοριτσάκι Μεταξένια Γάτα, έπαιζε τσέλο. Τα μωρά απόλαυσαν πολύ την υπέροχη μουσική των παιδιών. «Τα μεγάλα παιδιά είναι τόσο έξυπνα!» ειπαν. Από εκείνη τη στιγμή, ήθελαν να μάθουν να παίζουν μουσική όπως η Φρέγια και η Τίφανι.
Ο Άμπροουζ, το μωρό Σκίουρος Καρυδιάς, και η Κρεμ, το μωρό Σοκολατένιο Κουνελάκι, γοητεύτηκαν ιδιαίτερα από τα όργανα. Ήθελαν πολύ να μάθουν πώς να παίζουν όμορφη μουσική όπως τα μεγάλα παιδιά. Αφού τα παιδιά τελείωσαν, ο Άμπροουζ και η Κρεμ πήραν το τσέλο της Τίφανι και το βιολί της Φρέγια ενώ τα παιδιά δεν κοιτούσαν. «Σσσ», είπαν στα άλλα μωρά. «Μην το πείτε σε κανέναν!»
Η Κρεμ και ο Άμπροουζ κίνησαν τις χορδές του βιολιού και του τσέλο όπως είχαν δει να κάνει η Φρέγια και η Τίφανι. «Σκουεεεεεεεεεεεεακ!» πήγε το βιολί. "Σκρεεεεεεεεεχ!" πήγε το τσέλο. Δεν ακουγόταν καθόλου σαν τη μουσική από τη συναυλία! "Ωχ όχι!" φώναξαν η Κρεμ και ο Άμπροουζ. «Τα σπάσαμε!» Έβαλαν βιαστικά τα όργανα εκεί που τα είχαν βρει.
Η Κρεμ και ο Άμπροουζ ένιωσαν πολύ στεναχωρημένοι. Τα άλλα μωρά έπαιζαν χαρούμενα, αλλά η Κρεμ και ο Άμπροουζ ήταν πολύ λυπημένοι για να παίξουν. "Τι τρέχει;" ρώτησε η δασκάλα τους, η Κέιτ Περιγουίνκλ, η μαμά Κουνελάκι Γάλακτος. «Σπάσαμε τα όργανα της Φρέγια και της Τίφανι», φώναξαν με λυγμούς τα δύο μωρά. «Λυπούμαστε πολύ!» «Δεν πειράζει», είπε γλυκά η κυρία Περίγουινκλ, χαμογελώντας στα μωρά. «Δεν ήταν καθόλου σπασμένα. Το να παίζεις όμορφη μουσική σε βιολί ή τσέλο είναι πολύ δύσκολο. Πρέπει να μάθεις πώς να το κάνεις».
Και τότε η κυρία Περιγουίνκλ είχε μια υπέροχη ιδέα. «Ξέρω έναν τρόπο που τα μωρά μπορούν να διασκεδάσουν παίζοντας όργανα», σκέφτηκε. Ζήτησε από τους άλλους κατοίκους του χωριού να τη βοηθήσουν με μερικά ειδικά δώρα για τα μωρά – όργανα που τους ταίριαζαν! Υπήρχαν καζού και ξυλόφωνα, όλα σε όμορφα χρώματα. Τα μωρά ήταν πραγματικά πολύ χαρούμενα. Από εκείνη την ημέρα και μετά ακούγονταν κάθε μέρα όμορφη μουσική από το νηπιαγωγείο.
Και τότε μια μέρα, τα μωρά είχαν μια δική τους συναυλία! Όλοι από το χωριό ήρθαν να ακούσουν και το χάρηκαν πολύ. Καθώς η κυρία Περιγουίνκλ έπαιζε πιάνο, τα μωρά έπαιζαν με την καρδιά τους. Όταν τελείωσαν, το κοινό χειροκρότησε και επευφημούσε. Τα μωρά ένιωσαν πολύ περήφανα – το όνειρό τους να παίξουν όμορφη μουσική είχε γίνει πραγματικότητα!
NOTICE 